29 Ekim tatili dolayısı ile ailemi ziyaret etmek için Bursa'ya gittim.
Aile nasıl da önemli bir şeydi.
Her sabah işe giderken muhakkak arardım annemi telefonla.
Bu görüşmelerimiz, ne haber, nasılsın şeklinde sıradan görüşmeler olmayıp, geçmiş günün özetiydi aslında. Düşündüklerimizi hissettiklerimizi ve duygularımızı konuşuyorduk.
Bu bizim ailenin her an birbiriyle bağlantıda olmasını sağlıyordu.
Son dönemde ise yaşanan en büyük problemimiz, sevgili babamızın Alzheimer olması ve hastalığının yarattığı sorunlardı. Özellikle annem ve yakınlarında oturan kardeşim, gerçekten çok özveri ile uğraşıyordu.
Annem, babamın hayallerine (hallisünasyonlarına), unutmalarına ve aynı şeyi tekrarlamasına dayanıyordu.
Çok sıkıştığı zamanlarda kardeşimi, ara sıra da beni arıyordu. Bu aramalarda babamın, bizim konuşmalarımızı duymasını sağlıyordu.
Ağırlıklı olarak aldığımız bu telefonlarda, babama düşündüğünün gerçek olmadığını anlatmaya çalışıyorduk. Çünkü annemi dinlemiyordu.
En son Erzurum'un havası bozuk olduğu için hastalandığını söyledi bu hafta.
Erzurum'a sadece bir kere gitmişti ki bu da askerlikte, yani nerede ise 58 yıl önce imiş.
Ayrıca anneme diyordu ki, ben üst kata çıkmak istiyorum nereden çıkacağımı unuttum. Evimizin hiç üst katı olmadı oysa ki.
Konuşurken ne söyleyeceğini unutuyordu çoğunlukla. Annemin adını ya da kendisini unutuyordu zaman zaman.
Şimdilik hatırladığı ve unutmadığı iki şey vardı. Sadece çocukları. Ben ve kardeşim .
Babam her akşam düzenli saat 21.30 da yatıp sabah 5-6 arası kalkıyordu.
28 ekim akşamı hep beraberdik. Genelde odada yalnız oturmayı seçen babam, salonda bizle oturmayı tercih etmişti.
Ben bu sırada, babamın yanında oturmuş başını okşuyordum.
Annem babama yatma saatinin geldiğini söylediğinde babam, kızım yanımda başımı
seviyor ben burada kalacağım dedi.
Hepimiz inanamadık.
Sevgiyi fark ediyordu. Her şeyi unutan babam sevildiğini biliyordu ve tam bir saat daha bizimle kaldı.
Biz birlikte çok güzel muhabbet eden bir aileydik. Güncel haberler, insan davranışı üzerine yaptığımız konuşmalar ve felsefe yapıyorduk aslında. Kendi duygularımızı ailemizin ortasında en açık şekliyle anlatarak kendimizi veya birbirimizi kıyasıya eleştirebiliyorduk. Eleştirilerde tüm duygu ve düşüncelerimiz net bir şekilde ifade ediliyordu.
Sonrasında da gerekirse aldığım eğitimden dolayı ben, aile üyelerine ya da kendime enerji seansı yapıyordum. Kardeşim ve eşi genelde talip oluyordu bu seanslara.
Kardeşime yaptığım seanslar aynı anne babadan yani ata köklerinden geldiğimiz için benim için de çok önemliydi. Çünkü anne anne babayı seçmiştik.
Dolayısı ile şifa enerjileri ailemizin üzerinde oluyordu.
Her gittiğimde de, hem onlar hem de ben şifalanıp geliyordum.
Süperdi.
Herkesin ailesi olmalıydı ve böyle coşkuyla ve sevgi ile yaşayabilmeliydi bu birlikteliği.
Çok çok şanslı olduğumu hissederek tamamladım bu kısa seyahatimi.
Sevgi ne büyük güçtü sevilmekten ve sevgiyi hissetmekten kim vazgeçebilir ki.
En büyük şifa sevgiydi.
Kommentare