Anne diye seslendi çocuk, çok mutluydu çünkü annesi hep evdeydi.Yalnız bir şey vardı anlamlandıramadığı, annesi mutlu görünmüyordu.
Artık kendisine de iyi davranmıyordu.Olsun annesi evdeydi ya onun rahatlığıyla dolaşabiliyordu ya..
Genç kadın çok yorgun bir şekilde kalktı yataktan.Sabah kahvaltısı hazırlaması gerekiyordu.Hem çocuğu hemde kendileri için.
Nasıl yetişeceğim diye düşünüyordu kara kara.Evde olunca evin dağınıklığı çok batıyordu.Kahvaltı sonrası toplantı başlayacaktı.Tamda çocuğunun yeni uyandığı zamana denk geliyordu.
Ne yapacaktı, çocuğu küçük olduğu için sözden de anlamıyordu.Üstelik kahvaltı da yaptıramamıştı henüz çocuğuna.Toplantılar günün her anında başlayabiliyordu.
Erkekler ne yapıyordu acaba...Tabi diye geçirdi içinden yöneticilerimizin çoğu erkek yada onların çocukları büyümüş.Nasıl organize edeceğim günümü.Daha raporları da okumayı
bitiremedim.
Sonra düşünmeye başladı ne değişti hayatımda?
Eskiden evden çıkıp işe gittiği dönemleri düşündü.Çocuğun kahvaltınısı hazırlayıp bırakıyordum ,çocuk bakıcımıza. Eşim de ,bende kahvaltıyı geçiştiriyorduk.
Daha doğrusu işyerinde yiyorduk, poğaça veya simit alıyorduk.
Şimdi ise kahvaltı hazırlamam gerekiyor.İşte bulunduğum zaman tam konsantre olduğum için raporları okumam ,tabloları hazırlamam ve toplantıya hazırlanmam çok daha kolaymış da ben fark etmiyormuşum diye geçirdi içinden.
Evet yolda zaman kaybediyordum ama, 7-8 saatlik mesaide ne çok iş bitirebiliyormuşum gerçekte.Üstelik kendimede zaman ayırabiliyormuşum, hiç farkında olmadan.
Evde çalışmaya başladığından beri toplantılara da, işe de, konsantre olamadığının
farkındaydı.Üstelik yapılan toplantıların çoğunun, herkesin kendini gösterme çabası yada değerli hissetme çabasından kaynaklandığını fark ediyordu.Bu durumu komik ve gereksiz bulmaya başladığını itiraf etti kendine.
Zaman kavramı diye bir şey kalmamıştı, gece 12.00 de bile mesaj geliyor, yada akşam toplantı daveti geliyor diye düşündü kendi kendine , bu ne saçmalık.
Tüm bunları nasıl organize edeceğim.Evden çalışmak istemiyorum diye neredeyse yakardı .Sonra artık mantıklı bir şeyler yapmaya karar vermesi gerektiğini anladı sızlanmakla olmuyordu.
Home ofis (evden çalışmak) zorunda kalırsam ne yapmalıyım? diye sordu kendi kendine.
Öncelikle iş planı yapmalıyım galiba diye düşündü.
Çocuğun sabah kahvaltısı Saat 9.da ve 10'a kadar sürüyor.Öğlen yemeği saat 14.00 de ve akşam yemeğide saat 20.00 de.
Diğer anneler de benim gibiyse bir saat önce veya bir saat sonra diye tahminde bulundu sabah toplantıları için en uygun saat 11.00 di.Öğleden sonraki toplantıların ise 15.00-17.00 arasında olması uygun olabilirdi.Bunu yetkililerimle konuşsam mı acaba, diye geçirdi içinden.Ya da direk söylesem mi? diye düşündü.
Günde 2 saat toplantı ile geçirsem ,bu durumda rapor yapma ,okuma yada çalışma saati olarak aktif 3 saat daha kalıyor diye düşündü.
Aslında toplantı olmaz ise günde 5 saat aktif çalışma saati yaratılabiliyordu.
Yemek organizasyonunuda gece hazır hale getirebilirim bir ertesi gün için.
Peki çocuğu nasıl organize edeceğim.Beni her gördüğünde benim yanımda olma
isteğini ?
Galiba sorun şu, aktif olarak tüm ruhumla onunla ilgilenmiyorum ,hep yapılacak işleri düşünüyorum ve stresli oluyorum o da bunu fark ediyor.
Peki ne yapmalıyım?
Sakin olmalıyım.Onunla kaliteli zaman geçirebilmek için hangi zaman dilimi benim için uygun olur diye düşündü.
Galiba hafta arası yatmadan önceki zamanlar yani saat 21.00-23.00 arası tam anlamıyla çocuğuma konsantre olabilirim diye geçti kafasından.
Ama ben oyuncak oynamak istemiyorum nasıl olacak?
Ona hikayeler okusam , kıyafetler giydirsem ,çizgi film seyretsek birlikte olmaz mı?
Daha bunları anlatacak yaşa da gelmedi. Ne yapmalıyım.?
Galiba sadece sarılmalıyım sımsıkı.
Mesela banyo yapmayı birlikte oyun oynama haline getirmeliyim.
Yada kahvaltı yapmayı, yemek yemeyi..
Belki birlikte hayal kurma oyunu oynarız.Odasına bir çadır yapsak ve yıldızlar assak üstüne
yıldızlara bakarak hayal kurabilir miyiz ?
Biraz da kendimle ilgili düşünmeliyim.Galiba çok panikliyorum.Her şeyi görev ve sorumluluk olarak görüyorum.
Çocuğumun sürekli benden ilgi beklemesi de ona ayırdığım vakitlerde kafamın karışık olması yüzünden galiba.Onunla olduğumda, aklımda ,ruhumda sadece onunla olmalı.
Peki nasıl sadece ona odaklanabilirim ?
Sadece gözlerine bakarsam galiba onu yapabilirim ve aynı çocuklar gibi ona soru sorarak yapabilirim odaklanmayı.İnanamıyorum bu süper bir fikir.Bir icat yapmış gibi oldum.
Eşim de hep surat asıyor.Bana yeterli derecede yardım etmediğini düşünüyorum.
Eşim mi neler yapıyor? Alışveriş yapıyor, yerleştiriyor ve ara sıra yemek yapıyor.
Bazen çocuğumuzla da o ilgileniyor.O da çok sıkıldı galiba sürekli yan yana olmaktan.
Özel alanlarımız kalmadı.
Onunla da iş bölümü yapmalıyız .Bir çok kere o iyi yapamazmış gibi geliyor bana.
Sırf o yüzden bir sürü işi üzerime alıyorum.
Bunu nasıl bırakabilirim?
Mükemmel olmaz ise, ne olur ?
Dünya dönmez mi ?
Artık mükemmeliyetçiliği bırakmalıyım ,yetişemiyorum.
Bugün galiba bir sürü konu netleşti hayatımda.
Yarın uygulama zamanı.
Nasıl mı başlamalı ?
Hepsini yapamasam bile küçük küçük adımlarla başlayabilirim.
Evet ,evet.
Comments