Çocuklarımız, bize bizi gösteren aynalardır .
Bizim DNA'mızdan gelen en yakın parçalarımız.
Fark etmeyiz ki çocuklarımız aslında biziz.
Kendimizde değiştirmemiz gereken neyse fark etmemiz için en yakınımızdaki kişilerde gösterir bize evren.
Bu aslında bir fırsattır. Gör, fark et ve kendini düzenle.
Siz çocuğunuzu hiç psikoloğa götürdünüz mü?
Psikolog önce size bakalım der çoğunlukla.
Çok yakın arkadaşlarımdan birinin çocuğu okula gitmek istemiyordu. Çok geç saatte yatıyor ve sabah uyanamıyordu.
Kendi isteği ile bir faaliyete başlıyor sonra bırakıyordu.(basketbol, tenis, gitar vb)
Üstelik tamamında da çocuğun talebi üzerine, ailesi gönderiyordu.
Arkadaşım ise çocuğuna bakarak hırslanıyor, diğer arkadaşlarının çocukları ile karşılaştırıyor ve kendini başarısız hissedip aşırı sinirleniyordu.
Sohbete başladık.
İlkokul yıllarında okula gitmek isteyip istemediğini sordum ona.
O da gitmek istememişti. Geç yattığını sabah kalkamadığını ve sabah kahvaltısında da çok oyalandığını hatırladı.
Sonra birden öğretmenlerimi hiç sevmedim çok anlayışsızdılar dedi.
Niçin geç yattığını sordum. Evde çok eğlendiğini, özgür olduğunu ve resimler yaptığını, oyunlar oynadığını söyledi.
Gözleri parlıyordu.
Şimdi anlattıklarını yansıtarak tekrarladım ona. Anlattığı şekilde yansıttığım için fark etmişti birdenbire.
Eleştirdiği çocuğu da aslında onun gibi davranıyordu.
Arkadaşım çok yetenekliydi. Bir sürü hobisi vardı, hobileri de sürekli değişiyordu. Tamamlanmıyordu. Daldan dala konuyordu.
Biraz dikiş öğrenmeye çalışıyor bırakıyor resim yapıyor sonra yazı yazıyordu.
Kendisi de sonuçlandırmıyordu.
Şimdi dedim tüm bu duruma baktığımızda
Çocuk aslında sana kimi hatırlatıyor?
Şoktaydı. Aynı kendisi...
Bu durumda dedim geçmişi hatırla,
Sen ne hissediyordun aslında sorun neydi okuldaki.
"Fark edilmek" istiyordum dedi. Öğretmenler öğrenme stilimi anlamadılar.
Diğerleri gibi öğrenemiyordum.
Başarılı olamadığım için beni fark etmiyorlar ve bana kızıyorlardı.
Bende o yüzden okula gitmek istemiyordum.
Peki dedim şimdi bu gözle çocuğunla ve öğretmenleri ile konuş.
Çocuğunun öğretmenleri ile çocuğunun sınıftaki davranış ve tepkileriyle ilgili gidip konuştu.
Eskiden kendinin beklediği konularda öğretmenlerden yardım istedi.
Öğretmenlerde istekli davrandılar .
Çocuğunun öğrenme stilini yani kendi stilini fark ederek çocuğuna evde zevkli ve eğlenceli ortam yarattı. 6 ay kadar sistem oturana kadar çocuğuyla birlikte çalıştı. Öğretmene evdeki çalışmaları ve çocuğun öğrenme stilini aktardı.
Şimdi evde eğlenceli bir çalışma ortamı var.
Mizah yeteneği ve çizimi yüksek olan çocuğu karikatür çizmeye başladı.
Üstelik karikatür çizmeyi bırakacağa benzemiyor.
Okulda çizdiği karikatürler segileniyor.
Çocuğu popüler oldu yani. 😉
Arkadaşım hem kendini hem de çocuğunu, aslında hem geçmişini, hem de geleceğini tedavi etmişti.😊
Sizce de öyle değil mi?
תגובות